راه ورود شما چیه؟

بسم الله الرحمن الرحیم

 

خدا هر کسی رو یه طوری خلق کرده. شهوت های آدم ها با هم فرق می کنه. یکی شهوت به پول داره، یکی جایگاه، یکی شکم، یکی زیر شکم.

 

اما من !

هنوز نتونستم دقیق خودم رو درست بشناسم.

شاید خیلی در تنگناهای مالی قرار نگرفتم که ببینم آیا چپ می کنم یا نه. شاید چون دستم نسبتا پر بوده، دست و دلباز بوده م.

مثلا امروز.

 

همزمان که داشتم با همسفر تماس تصویری صحبت می کردم، از پل حافظ می رفتم به سمت پارک دانشجو که یک اقایی که سوار موتور گران قیمتی هم بود بهم گفت می تونی یه شارژ رایتل برام بگیری؟ با همسفر خداحافظی کردم و گفتم باشه. سوار موتورش شدم و رفتیم جلو یه عابر بانک سینا سر چهاراه ولی عصر. وقتی رفتم پشت دستگاه، گفت پول خرد هم می تونی برام بگیری؟ و خودش دکمه ی دریافت وجه و پشت سرش هم 200 تومن رو زد. البته چون موجودی نداشتم پول نداد دستگاه. بهش گفتم شارژ رایتل می خواستید؟ گفت نه ایرانسل ! (این شد دوتا تلنگر). یه شارژ 10 تومنی براش گرفتم. گفت یکی دیگه هم بگیر بی زحمت. گرفتم.

 

رفتیم دم موتورش ایستادیم تا شارژ و پول خرد رو بهش بدم. گفتم چقدر پول خرد می خوای؟ گفت 250 داری؟ گفتم نه، بذار نگاه کنم ( به خاطر یه کارت به کارتی که چند روز قبلش کرده بودم و در ازاش وجه نقد گرفته بودم، حدود200 توی کیف پولم داشتم، 10 تومنی و 5 تومنی). همینطور که داخل خود کیف داشتم پول ها رو می شمردم، گفت همه ش رو بده دیگه چرا اینجوری می شماری. خلاصه قطره چکونی پول ها رو شمردم و بهش دادم. لابلاش که حساب کتاب رو هم می گفتم که با اون دوتا شارژ ایرانسل تا حالا حسابمون چقدر شده، انگار توجه نمیکرد و یکم عجله داشت (شد 3 تا). پول ها رو بهش دادم و شروع کرد به شمردن، دیدم دوتا یکی شمرد و گفت 185. ازش پول ها رو گرفتم و شمردم و گفتم 221 تومن با دوتا شارژ میشه 241 (شد 4 تا تلنگر). تقریبا دیگه مطمئن شده بودم که قصد پس دادن پول رو نداره.

 گفت اوکی، بشین برسونمت و پولتو بدم. گفتم نه، ممنون، پیاده میرم سمت میدان انقلاب و توی راه کتاب می خونم. گفت نه، به من محبت کردی، باید جبران کنم. خلاصه، سوار شدیم و رفتیم تا دانشگاه تهران. ایستاد و پیاده شدم و پیشش ایستادم.

گفت چیه؟ ترسیدی پولت رو ندم؟

گفتم نه.

گفت اگه ندم چی کار می کنی؟

گفتم دستم به جایی بند نیست.

اونم خرامان خرامان گاز داد و رفت !

پنج شش دقیقه وایسادم ببینم قصد شوخی داره یا واقعا رفته؟ که دیدم واقعا رفته !

منم حلالش کردم که نونی که میبره خونه ش شک و شبهه نداشته باشه؛ و رفتم !

 

کلا به ادم هایی که بنزین تموم می کنن هم شماره کارت میدم که برام برگردونن، اما بر نمی گر دونن  :D

این داستانی رو که الان گفتم، نمیخوام بگم من خیلی مثلا آدم نایسی هستم و چشم داشتی به مال دنیا ندارم، نه. اتفاقا من هنری نکردم. یعنی برای این که این مدلی بشم، خودم تلاشی نکردم. پس حسابمون با خدا هیچی به هیچیه!

من جایگاه امتحانم اینجا نیست انگار.

شاید هم هنوز پول قلنبه ای دستم نیومده که قلقلک بشم.

شاید.

نمی دونم.

یه کشف هایی توی وجود خودم کرده م اما هنوز دقیق نتونستم خودم رو بشناسم. که راه ورود به من چیه. که شهوت من کجاست. که بزنگاه من کی می رسه.

 

راه ورودی شما چیه؟

 

+ یادآوری آدرس کانال تلگرام (کلیک)

 

+ نمی از یمی هم به روز شد.

 

ما، آدم آهنی ها ...

بسم الله الرحمن الرحیم

بهش زنگ زدم و گفتم پس این فسقلیت کی می خواد به دنیا بیاد؟ یکم گفتیم و خندیدیم که پرسید: تو چرا خانمت رو بردی بیمارستان خصوصی و همون بیمارستانی که خودمون می رفتیم نبردی؟ چه مزیتی داشت؟ ( توی پرانتز بگم که اون هم قراره خانمش رو همون بیمارستان خصوصی که همسفر زایمان کرد ببره، بیشتر میخواست دلش بابت پولی که میده آروم بشه ! )

گفتم خب هم رسیدگی ها خیلی بهتره و هم اینکه خود استاد میاد برای زایمان. اما در نظر داشته باش که بالاخره اون پرستارا هم شیفت بندی دارن و ممکنه خوب بد داشته باشن.

تعریف کرد که ظاهرا یکم حرکات بچه کم شده و رفتن بیمارستان اما رسیدگی پرستار و ماما اصلا خوب نبوده. می گفت اگه قراره اونجا هم مثل بیمارستان دولتی باشه رسیدگی شون چرا انقدر بی خود پول بدیم؟

از من پرسید اگه من به عنوان پزشک یه جایی برم که بهم پول نمیدن با یه جایی که پول خوبی میدن، مواجهه با مریضا برام فرقی نمیکنه؟ مدل احرام و صبرم فرقی نمیکنه؟

بهش گفتم درسته که وقتی میری بیمارستان خصوصی، یه جورایی داری اون خدمات و احترام رو میخری، اما آخرش اون پرستار هرچی هم که با خودش بگه که کارمندِ یه بیمارستان خصوصیه، اما بالاخره ممکنه یه وقتایی خارج هم بزنه. اون مثالی که زدی، من به عنوان پزشک، مثلا توی یه جایی که پول کم میدن بعد از 30 تا مریض دیدن خسته میشم، اما  اونجا که پول بیشتری بهم میدن بعد از 40 تا دیدن بد اخلاق میشم. چیزی که مهمه اینه که آدما رو آدم ببینیم. اون پرستار بیمارستان خصوصی هم ممکنه قبل از شیفتش با شوهرش دعوا کرده باشه. آدمه دیگه! نمیشه؟ همونطور که پرستار بیمارستان دولتی هم همینطور.

*

از رفتارای بد خونواده باهاش ناراحت بود. میگفت رفتار داداشم باهام خوب نیست. مامانم باهام لج میکنه، بابا محل نمیذاره. یکمی که حرف زدیم رفتیم رو مثال مامانش. میگفت مامانم صبر نداره. زود عصبانی میشه و با من بدرفتاری میکنه. انتظار داشت که مامانش به عنوان "مامان" و در این نقش و قالب، خیلی از کارا رو دیگه نکنه.

منم حق رو دادم بهش. داشت درست میگفت. آدما وقتی قبول میکنن توی یه قالبی قرار بگیرن، باید حدود اون قالب رو هم رعایت کنن. اما بهش گفتم مشکل کارت اینه که اون نقش رو می بینی، اما اون آدمه رو نمی بینی!

مادرت قبل از این که تو قالب "مادری" قرار بگیره، یه آدمه. و یه آدم از کوره در میره، صبرش ممکنه کم بشه و هزار تا کار دیگه ممکنه توی نازاحتیش بکنه. درسته که مادره اما حواست باشه که بالاخره اونم آدمه!

*

یه نگاهم به ساعت موبایل بود و یه نگاهم به ازدحام دم در. هر نیم ساعتی که میگذشت حرص خوردنم بیشتر میشد که نکنه دوباره به خاطر تعداد بالای مریضا نمازم قضا بشه. اول وقت که پیشکش :-( . تا اینکه یه مریض نسبتا خوشحال (یه اقای جوان با وضع بالینی خوب ) اومد نشست روی صندلی. از شلوغی انفجاری دم در کاسته شده بود اما هنوز هم تعداد مریضا توی صف انتظار زیاد بود.ساعت رو نگاه کردم. 5 دقیقه تا نیمه شب شرعی مونده بود. تا اومد صحبتش رو شروع کنه گفتم ببخشید من نمازمو نخوندم و دیگه منتظر جوابش نشدم و پریدم تو اتاق (در اتاق دقیق کنار میز ویزیته و وقتی توی اون اتاق 1.5*2 متری وایسیم به نماز تقریبا پامون از اتاق میزنه بیرون ) و تخته ی نماز (یه تخته چوبی داریم که روش موکت چسبوندن ) رو پهن کردم و تکبیر رو گفتم. نماز رو که میخوندم صدای مریضا هم از اون بغل میومد که: ناغافل وایساده نماز ... مریض بدحال داریما (توی پرانتز بگم که نقش من پزشک اسکرین کروناس. یعنی مریضای بدحال رو اصلا پیش من نمیفرستن و مستقیم میره توی اورژانس) ... نماز شب میخونه؟ ... نه فک کنم نماز جمعس (شب جمعه بود :) ) و ...

بعد که اومدم نشستم و از مریض بابت این 5 دقیقه عذر خواهی کردم، داشتم به این فکر میکردم که حالا درسته که من پزشکم و وظیفه ای در قبال مریضام دارم، اما خب قبل از پزشک بودنم آدمم ! من تا اون وقت شب شام نخورده بودم هنوز ( شام که جوک بود این چند وقته و زودتر از 3 نمیشد )، نماز نخونده بودم. منم آدمم و ممکنه دستشویی م بگیره!

*

بابا ما همه مون اولِّ اولش آدمیم، آدم آهنی که نیستیم!

درد و مرهم (1 )

بسم الله الرحمن الرحیم

به ساعت که نگاه کردم 00:32 رو نشون می داد. سریع گوشی رو برداشتم و به باد صبا نگاه کردم. نوشته بود فلان ساعت و دقیقه تا اذان صبح و این یعنی نماز مغرب و عشام قضا شده بود. از ساعت 8 شب که نشستم پشت میز و یه بند مریض دیدم، هنوز هم مریضا پشت در تجمع کرده بودن و نسبت به شلوغی و معطلی شون اعتراض داشتن. توی دلم کلی به زمین و زمون و خودم بد و بیراه گفتم و کارای مریضو ادامه دادم. بیمارستان امین ظرفیتش تکمیل شده بود و مریضاشون سرازیر شده بودن سمت ما و اورژانس ما هم تقریبا داشت پر میشد. پس باید غربالگریم رو سخت تر میکردم تا برای مریضای بدحال احتمالی جا داشته باشیم. 

یکی از چالش های مهم کشیک دیشبم مربوط به همشهری های عزیز افغان بود. درآمد کم و عدم پوشش بیمه. انگار دلم میخواست همونجا جون بدم. مریضی که باید بره سی تی بده، چون میدونم هزینه ی صد و بیست تومنی سی تی براش سنگینه، باید به یه عکس ساده قفسه سینه اکتفا کنم و با کلی انا انزلنا چشمام رو ریز و درشت کنم که یه موقع تشخیص اشتباه ندم. که اگه کرونا نداشته باشه و دارو بدم طوری نیست. اما اگه داشته باشه و تشخیص ندم، میره توی خونه و جامعه و معلوم نیست چندتای دیگه هم آلوده بشن. دلم میخواست یه جیب پر پول داشتم تا بی دغدغه میگفتم بره سی تی و با صندوق هماهنگ میکردم که پول ازشون نگیره تا بعدا من حساب کنم.

مرد 60-70 ساله ی افغان همسرش رو آورده بود که با کرونای مثبت بستری بوده و سه روز پیش مرخص شده بود. الان دوباره با تب و تنگی نفس و دل درد اومده بود. نه میشد بستریش کرد. نه دلم میومد سرگردون بقیه ی بیمارستانش کنم چون به خاطر کرونا هیچ جای دیگه قبولش نمیکردن. نه به خاطر شرایط مالی اقدامات زیادی میتونستم براش بکنم. نه ... . مونده بودم چکار کنم. اتاقی که من هستم محل بستری مریضا نیست، یعنی اصلا وظیفه پزشک اسکرین نیست این کارا. مریض یا خوبه که سرپایی میره. یا بده که بستری دائم. میون حال نداریم. نهایتا یه امپول میزنن و میرن. اما بهش موقتا گفتم جلوی چشمم روی تخت بخوابه تا یکم تحت نظرش بگیرم. با شرمندگی ( از اینکه باید بدون بیمه داروها رو گرون تر بخره) براش حداقلِ سرم و امپول رو نوشتم تا ببینم وضعیتش چه فرقی میکنه. حدودای ساعت 1 که یکم بار مریضا کمتر شد یه سر بهش زدم اما کماکان ناله ها و دردش ادامه داشت. گفتم براش اکسیژن بذارن و یک ساعت بعدش دوباره براش امپول و سرم نوشتم و رفتم سراغ مریضا. حدودای  ساعت 3 دیگه مراجعه ها تک و توک شد و فرصت شد تا بهش سر بزنم. خدا رو شکر با داروهای اخری حالش بهتر شده بود و رفته بود تو حالت چُرت. از شوهرش پرسیدم شام خورده؟ که گفت نه. شامی که ساعت 8:30 برام اورده بودن و فرصت نشده بود بخورم رو دادم بهش. بیچاره چقدر خوشحال شد. منم رفتم چایی ای که پرستار ساعت 11 برام اورده بود رو خالی کردم و فقط شکلاتش رو خوردم. اونا هم کم کم رفتن و منم رفتم نمازم رو بخونم.

از بندگلادش تا پاکستان بعدش هم آمریکا (1.5): من و هدایت الله !

بسم الله الرحمن الرحیم

خیلی وقت پش می خواستم قسمت 2 رو بنویسم اما مصادف شد با شهادت سردار و بقیه ی ماجراها در نتیجه عقب افتاد. و خب یه ماجرای جدید پیش اومد که مجبور شدم اول یه ویرایش 1.5 بدم بیرون بعد 2 رو بگم! ( احتمالا یه 2.5 هم داشته باشیم)

این قسمت: من و هدایت الله !

قصه از اونجایی شروع میشه که به اون دوست بنگلادشی - که اسمش هدایت الله هست - گفته بودم اگه دوست داری یه چند روزی بیا اصفهان. و خب نشده بود که بیاد. اما فرجه ی بین دو ترم فرصت خیلی خوبی بود. آخرین امتحان چهارشنبه 2 بهمن بود و تا 12 بهمن و شروع ترم جدید کلی فاصله بود. بهش یه پیام دادم و گفتم اگه خواستی پاشو بیا ! که گفت شنبه و یکشنبه کلاس داره و بعیده بتونه بیاد. بهش گفتم سه شنبه یه مراسمی ما توی منزلمون میخوایم بگیریم که دوست داریم باشی، اگه تونستی بعد کلاست بیا. که گفت معلوم نیست و خبر میده. یا چهارشنبه با خودم میاد اصفهان و جمعه برمیگرده و یا اینکه بعد کلاسش میاد. و یا اینکه کلا یه زمان دیگه میاد ! خلاصه آخر شب بهش پیام دادم و اونم جواب داد و همسفرم شد !

چهارشنبه ظهر از تهران راه افتادیم و غروب رسیدیم. چون از قبل به یه تعدادی از رفقای مرکز فرهنگی قول داده بودم یک ساعتی برم پیششون، باهم رفتیم اونجا و استقبال گرمی هم ازش شد :)

بعدش از سمت دروازه شیراز رفتیم سی و سه پل و چهارباغ عباسی. توی راه از پرسید مسافرت خارجی تا حالا رفتی؟ جوابش رو دادم. و کربلا و اربعین رو هم براش گفتم. بنده خدا داشت شاخ در می آورد. 20 میلیون نفر ! اب و غذا و خواب و همه چی مجانی ! قرار شد سال دیگه رو با هم بریم ان شاء الله :)

وقتی رسیدیم به میدان انقلاب، یکی از این ایستگاه های صلواتی برای شهادت حضرت زهرا بود. نمی دونستم بهش چی بگم و چطوری توجیهش کنم. در همین حد گفتم که به خاطر شهادت دختر پیامبر، ما خیرات میدیم. که پرسید: شهادت؟؟؟

نمی دونستم چطوری جوابش رو بدم. آخه اون سنی بود !

از بنگلادش تا پاکستان بعدش هم آمریکا (1)

بسم الله الرحمن الرحیم

یک.

مامان میگفتن ایشالا سفارت کشور های اروپایی ببینمتون! خاله هم تا فهمید گفت اه، کشور قحط بود @-/

16 دسامبر مصادفه با سالروز استقلال بنگلادش. خیلی اصرار کرد و از اونجایی که همسفر و حانیه هم بودن، سه نفری توی جشن شون شرکت کردیم. مراسم توی سفارتشون بود. فیلم و سخنرانی و شعر و آهنگ و حماسه و خنده و رقص و بقیه چیزا. و البته حلال فود :) همسفر پرسید اینا مسلمونن؟

اولین بار سر کلاس روش های اطلاع رسانی دیدمش. تا کلاس میخواست شروع بشه اذان شده بود دیگه. گفتم بریم نماز و بیایم. رفتیم وضو بگیریم دیدم از روی جوراب مسح کشید! گفتم اینم حتما یه نوعشه دیگه، یکی حد و حدود خودش رو برای حجاب می پسنده، یکی دیگه حدود خودش رو برای وضو! اما وقتی رفتیم توی نمازخونه و دیدم بدون مهر و با دست های بسته نماز خوند، تازه دوزاری ام افتاد! خودش می گفت بیش از 95% کشورشون مسلمون هستن.

یک هفته یادش رفته بود غذا رزرو کنه، می رفتم سلف و غذای خودم رو براش می آوردم. حبّاً لفاطمه. دیگه دوستی مون شروع شده بود. توی یادگیری زبان فارسی یکم کمکش می کردم (و می کنم). قرار شد اونم به من بنگلایی یاد بده :)))

یکی از این روزا بود که گفت you are my best friend. Of course in iran ! و من قند توی دلم آب شده بود که چقدر خوب که محبت حضرت زهرا توی دلش کاشته شده.

غذاهای ما رو میگفت بی مزه. میگفت بر میداره میره خونه کلی نمک فلفل بهش میزنه تا بتونه بخوره ! از اون طرف غذای جشن شون به مذاق همسفر خوش نیومد. اما خب من همه چیز خوارم ! از اول تا اخرش هم هی بهم میگفت از همسرت عذرخواهی کن که شام دیر شد و طبق برنامه نشد. شب خوبی بود. یه دوست خوب به جمع دوستای سنی م اضافه شد. از نوع بنگلادشی اش!

حبّاً لفاطمه.

فک کنم حانیه در کل تاریخ سفارت بنگلادش تنها بچه ایه که توی سفارتشون پوشکش عوض شده :)