بسم الله الرحمن الرحیم

 

کی باورش میشه یه دخترِ مجرد که توی خونه دست به سیاه سفید نزده یه کدبانوی نمونه بشه که خونه اش مثل دسته گل میمونه؟ 

همه چی با هم هماهنگ، رنگ ها شبیه هم، میز و صندلی در بهترین چینش و ...


کی باورش میشه همون کدبانو برای راحتی بچش از همه چیزایی که قبلا بهشون میگفت قشنگ و لازمه زندگی و غیره بگذره؟


نه این که از قشنگی ها بگذره ها، کلا تعریفش عوض میشه انگار

یه قشنگی خیلی بزرگ توی بچش میبینه که دیگه بقیه چیزا براش بی اهمیت میشه

دیگه اونقدرا هم مهم نیست که میز و صندلی ها صاف و توی فلان زاویه و ... باشن. مهمه ها اما خیلی قشنگ رنگ میبازه. از اهمیت می افته. مهم این میشه که بچم که میاد توی سالن، همه جا براش امن باشه.

 

نه این که از قشنگی ها بگذره ها، کلا تعریفش عوض میشه انگار

 

آدما خیلی عجیبن، در راستای محبوب و مطلوبشون خیلی قشنگ و سریع رفتارشون عوض میشه، تعریفاشون عوض میشه، رنگ زندگی شدن عوض میشه

 

حالا فکر کنید محبوب و مطلوبش بهترین چیز/شخص باشه. چقدر میتونه رشدش بده؟ بکشدش بالا؟

 

کاش انقدری بزرگ بشیم که عشق برتر زندگی مون بشه خدا. که خدا رو از همه چی قشنگ تر ببینیم.

مگه همون نیست که این همه قشنگی ها رو توی زندگی مون قرار داده؟

 

در جهان چون حسن یوسف کس ندید

حسن آن دارد که یوسف آفرید

 

خوشگل تر از خدا کی دیده؟(ترجمه ازاد-132بقره)